Monocentropus balfouri L5/6

Nazwa Łacińska: Monocentropus balfouri
Nazwa angielska: Socotra Island Blue

Monocentropus balfouri jest stosunkowo dużym pająkiem, o długości ciała powyżej 7cm (i więcej niż 17 cm z nogami). Przeważa kolor brązowo-czarny, głowotułów jest wyraźnie niebieski po wylince, ale przed wylinką szaro-niebieski, odwłok jest jasnobeżowy, z góry podobny do nóg, którego pozostałe części mają niebieskie refleksy. Wiosną 1999, Wranik odłowił okaz z czerwonymi włoskami. Brana jest pod uwagę odmiana barwna, różnica płciowa, lub nawet inny gatunek. Jednak wiele samców i samic zostało sprawdzonych dokładnie, jest prawie pewne, że wyżej przedstawiona mutacja kolorystyczna nie stanowi różnicy płciowej. Inna odmiana, z pomarańczowym zamiast beżu, została znaleziona na wyspie Socotra w 2003, jednak był to po prostu wariant kolorystyczny tego samego gatunku.

Nie została dokładnie poznana. Gatunek zbyt rzadki i zbyt krótko w hodowli amatorskiej. Szacuje się jednak, że może wynosić około 10-14 lat.

Monocentropus balfouri jest gatunkiem endemicznym, co oznacza, że występuje naturalnie na bardzo ograniczonym obszarze i jest dla niego unikalny. Warto o tym pamiętać, gdy będziemy przygotowywać terrarium dla tego gatunku pająka.

Można go spotkać na wyspie Socotra. Jak do tej pory nie poznano dokładnych warunków życia tego pająka. Znajdywano go w różnych miejscach, w odmiennych warunkach. Wilgotność względna waha się pomiędzy 65-90%. W naturze zamieszkuje tereny suche, najczęściej był spotykany w miejscach rzadko porośniętych roślinami, na piaszczystych lub skalnych podłożach. Jako ulubione miejsce pobytu wybiera płytkie tunele o głębokości ok 10-20 cm, często też kryje się w różnych szczelinach i pod kamieniami.
Dokładne dane odnośnie temperatury i opadów w ciągu roku przedstawiają wykresy poniżej.

Ptasznik szybki i dość agresywny. Zanim jednak spróbuje ukąsić, uderza wroga przednimi odnóżami i stryduluje, może się także wycofywać do gniazda. Jeżeli te metody zawiodą, ukąsi. Jako przedstawiciel pająków ze Starego Świata dysponuje silnym jadem i nie posiada włosków parzących. Miejscowa ludność wierzy, że byłby on w stanie uśmiercić wielbłąda, jednak jest to nieco przesadzone. Ból po ukąszeniu może się utrzymywać nawet kilka tygodni. Zaleca się zachowanie ostrożności przy manipulacjach w terrarium. M. balfouri nadaje się do hodowli grupowej, jednak ze względu na ceny i dostępność, niewiele osób się na nią decyduje. Niektóre osobniki z po każdym linieniu zmieniają swoje położenie. Pająk lubi budować gniazda pomiędzy konarami drzew ale także kopie głębokie nory.

Za minimalne wymiary terrarium dla dorosłego osobnika można przyjąć około 30/20/25(dł./szer./wys.) cm. Z uwagi na styl życia pająka, należy zapewnić odpowiednią warstwę podłoża, umożliwiającą budowę tuneli. Jednak w naturze buduje gniazda pomiędzy korzeniami drzew. M. balfouri znany jest z produkowania dużej ilości oprzędu. Zaleca się zatem umieszczenie w terrarium kawałka kory lub innego elementu wystroju, który będzie pomocny w budowie gniazda. Można również umieścić żywe rośliny, gdyż pająki te dość często je tolerują, nie niszczą i nie wykopują.

Idealną temperaturą dzienną zdaje się być 25-28 °C w dzień, z nieznacznym spadkiem w nocy. W środowisku naturalnym ten gatunek toleruje nawet kilku dziesięciostopniowe spadki w nocy, jednakże może to mieć bardzo istotny wpływ na tempo wzrostu i aktywność naszego podopiecznego. Wilgotność waha się pomiędzy 65-90%. Można, lecz nie trzeba, umieścić w terrarium naczynie z wodą.
Jeżeli chcesz dowiedzieć się czego używać do ogrzewania i oświetlania w terrarium – przeczytaj ten artykuł: Ogrzewanie i Oświetlanie.

Samce mają takie ubarwienie, jak samice, jedyna różnica to kolor karapaksu, który u samic zdaje się być raczej szaro-niebieski przed wylinką, a z lekkim odcieniem fioletu u samców. Młode osobniki są jednolicie szaro-brązowe. Dorosłe samce posiadają narządy kopulacyjne na nogogłaszczkach, lecz nie posiadają haków goleniowych. Rozpoznanie płci jest możliwe już u niedorosłych osobników po szczególe budowy płytki i szczeliny płciowej oraz na podstawie wylinki.

Rozmnożenie tego gatunku zapewne będzie dużym wyzwaniem dla każdego hodowcy. Podstawowym problemem jest dostępność na rynku i cena. Rozmnażanie przebiega w sposób typowy dla ptaszników. Dość często zdarza się jednak, że samica mimo oznak akceptacji partnera, zabija go przed dojściem do kopulacji. Gdy ta jednak się uda, samiec po dopełnieniu swojej naturalnej powinności bardzo szybko się oddala – jest to najlepszy moment na usunięcie go z terrarium samicy. Biorąc jednak pod uwagę społeczną tolerancję wśród tego gatunku, istnieje szansa na cykliczne gody. Kokon powstaje po upływie minimum dwóch miesięcy i warto pamiętać, że cały czas jest pilnie strzeżony. W kokonie znajdziemy około 50 sztuk jajeczek. Samice, mimo doskonałej troski o swoje przyszłe potomstwo, mogą zjeść kokon i robią to bardzo często, dlatego można go odebrać i sztucznie inkubować. Z kokonu wylęga się bardzo mało młodych, które są bardzo wrażliwe na warunki inkubacji.

Ocena (zobacz skalę ocen)

* jad: 3
* szybkość: 3
* temperament: 3
* trudność hodowli: 4
* podatność na błędy hodowców: 2
* ocena ogólna: 15Polecany dla doświadczonych hodowców.

Źródła: