Pterinochilus murinus USAMBARA L4/5

34,99 zł

Ptasznik słoneczny – pająk z rodziny ptasznikowatych. Zamieszkuje rozległe tereny środkowej i południowej Afryki. W naturze zamieszkuje nory po małych ssakach, które wyściela pajęczyną. Gniazda robi także między korzeniami lub kamieniami. Spotykane odmiany: pomarańczowy/Usambara, Kalahari, ciemny i wiele innych.

Categories: , ,

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Pterinochilus murinus
Nazwa angielska: Mombasa golden starburst tarantula, Orange Baboon Tarantula

Wygląd i wielkość

Samice osiągają zróżnicowaną wielkość – od 5 do 6,5 cm długości ciała. Samiec jest stosunkowo mniejszy – dorosłe 3-4 cm DC.

TCF (Typical Colour Form): Karapaks ptasznika jest koloru beżowego; pod włoskami widać czarne, promieniście rozchodzące się linie. Odwłok pająka również jest beżowy, na nim widoczny jest charakterystyczny czarny „nakrapiany” wzór. Uda ptasznika są trochę ciemniejsze od ciała – szare z lekkim brązowym odcieniem. Dalsze segmenty mają podobne ubarwienie.

RCF (Red Colour Form): Młode osobniki są koloru ciemnoszarego lub czarnego, z wyjątkiem odwłoku, który już za młodu jest pomarańczowy. Dorosły ptasznik w całości jest koloru intensywnie pomarańczowego. Nie ma wyraźnej różnicy w odcieniu czy nasyceniu koloru na poszczególnych częściach ciała pająka. Jedynie uda i kądziołki przędne pająka są bardzo jaskrawe – dominuje na nich mieszanka pomarańczy z krwistą czerwienią (szczególnie na tylnych odnóżach). Dalsze segmenty nóg są już w kolorze odwłoka.

UMV (Usambara Mountain Varian): To wariant kolorystyczny, który jest naturalnym połączeniem TCF i RCF. Ogólnie można uznać, że UMV kolorystycznie jest pomiędzy TCF, a RCF – nie jest zbyt beżowy, ale nie jest też pomarańczowy, najbliżej tej formie do bladożółtego. Trzeba pamiętać, że UMV to nie to samo, co jest sprzedawane jako Usambara!

DCF (Dark Colour Form): Na karapaksie ptasznika są szarobeżowe promieniście rozchodzącymi się linie, dla których tło stanowi czarny kolor chityny. Odwłok jest beżowo-ciemnoszary z nakrapianym czarnym ornamentem. Uda i stopy pająka są czarne; natomiast dalsze segmenty jego nóg przybierają kolor mieszaniny czerni i szarości. W miejscu łączenia się ud i rzepek widnieją beżowe obwódki.

Długość życia

Samice żyją kilka do kilkunastu lat (zależy od ‚eksploatacji samicy’, czyli m.in. ilości kokonów w jej życiu), samce po ostatniej wylince żyją około 12 miesięcy.

Występowanie i biotop

RCF – północna Tanzania (od miasta Arusha do gór Usambara).
TCF – Kenia i środkowa Tanzania.
UMV – jedynie okolice gór Usambara.
P. murinus jest bardzo rozpowszechniony w Afryce, poza wyżej wymienionymi obszarami występuje również w Angoli, Botswanie, Namibii, Zambii i Zimbabwe. Pająk zamieszkuje stepy, sawanny, lasy liściaste. Żyje w norkach gęsto oplecionych pajęczyną.

Temperatura i wilgotność

Wilgotność powinna się mieścić w przedziale 50-65%, jednak krótkotrwałe zmiany nie powinny zaszkodzić starszym osobnikom. Z racji tego, że jest to ptasznik afrykański temperatura powinna wynosić 25-28 st. C. W nocy może spadać o parę stopni.

ROZMNAŻANIE

Stosunkowo proste. Samica zazwyczaj nie jest agresywna w stosunku do samca, który może dłuższy czas przebywać w jej terrarium. Zdarzają się przypadki, kiedy samica buduje kokon zaledwie 2 tygodniach, lecz zazwyczaj jest to okres ok 6-8 tygodni od kopulacji. Jest wmurowany w ścianą oprzędu i nieprzenośny. Młodych jest około 60-200. Wylęgają się po 16-20 dniach, samodzielnymi pająkami stają się po kolejnych 3 tygodniach.
Ze względu na różne formy barwne, powinno się łączyć ze sobą osobniki, które posiadają jak najbardziej zbliżone ubarwienie. Porównując kolor na poszczególnych częściach ciała i odnóżach (a najbardziej udach) pająka oraz kontrast między karapaksem, a odwłokiem, możemy dopasować do siebie najbardziej podobną parę. Jest to o tyle ważne, że łącząc całkowicie odmienne formy barwne, otrzymamy potomstwo „mieszane”, którego kolorystyka będzie miksem danych form i nie można go już traktować jako czysty wariant kolorystyczny.

Ocena (zobacz skalę ocen)

jad: 4
szybkość: 4
temperament: 4
trudność hodowli: 2
podatność na błędy hodowców: 2
ocena ogólna: 16

Polecany dla doświadczonych hodowców.

Źródła:

  • Gallon, R.C. 2002. Revision of the African genera Pterinochilus and Eucratoscelus (Araneae, Theraphosidae, Harpactirinae) with description of two new genera. Bulletin of the British Arachnological Society 12: 201-232.
  • Pedersen, D. 2004. Notes on Pterinochilus murinus Pocock, 1897. Journal of the British Tarantula Society 20(1): 5-6.
  • TorÁŇ, M. 2012. Copulation and breeding Pterinochilus murinus. Journal of the British Tarantula Society 27(2): 51-52.
  • doświadczenia własne i innych hodowców

There are no reviews yet.

Only logged in customers who have purchased this product may leave a review.

Related products